سید حمیدرضا برقعی
گم کرد شبی راه و مسیرش به من افتاد
ناخواسته در تیر رس راهزن افتاد
در تیر رس من گره انداخت به ابرو
آهسته کمان و سپر از دست من افتاد
بی دغدغه بی هیچ نبردی دلم آرام
در دام دوتا چشم دو شمشیر زن افتاد
می خواستم از او بگریزم دلم اما
این کهنه رکاب از نفس از تاختن افتاد
لرزید دلم مثل همان روز که چشمم
در کشور بیگانه به یک هم وطن افتاد
درگیر خیالات خودم بودم و او گفت:
من فکر کنم چایی تان از دهن افتاد.
نوشته شده در
7:8 عصر توسط zahra نظرات ( ) |
| Design By : Pars Skin |
zahra
عمری به هر کوی و گذر گشتم که پیدایت کنم... اکنون که پیدا کرده ام، بنشین تماشایت کنم... الماس اشک شوق را تاجی به گیسویت نهم... گل های باغ شعر را زیب سراپایت کنم... بنشین که با من هر نظر، با چشم دل، با چشم سر... هر لحظه خود را مست تر ، از روی زیبایت کنم بنشینم و بنشانمت آن سان که خواهم خوانمت... وین جان بر لب مانده را مهمان لبهایت کنم... بوسم تو را با هر نفس ، ای بخت دور از دسترس وربانگ برداری که بس ! غمگین تماشایت کنم... تا کهکشان، تا بی نشان، بازو به بازویت دهم... با همزبانی ، همدلی ، جان را هم آوایت کنم...
عمری به هر کوی و گذر گشتم که پیدایت کنم... اکنون که پیدا کرده ام، بنشین تماشایت کنم... الماس اشک شوق را تاجی به گیسویت نهم... گل های باغ شعر را زیب سراپایت کنم... بنشین که با من هر نظر، با چشم دل، با چشم سر... هر لحظه خود را مست تر ، از روی زیبایت کنم بنشینم و بنشانمت آن سان که خواهم خوانمت... وین جان بر لب مانده را مهمان لبهایت کنم... بوسم تو را با هر نفس ، ای بخت دور از دسترس وربانگ برداری که بس ! غمگین تماشایت کنم... تا کهکشان، تا بی نشان، بازو به بازویت دهم... با همزبانی ، همدلی ، جان را هم آوایت کنم...
بازدید دیروز: 3
کل بازدیدها: 16995